ผลกระทบของการปฏิรูปความยุติธรรมทางทหารต่อความรับผิดชอบในการบังคับบัญชา

ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา ความชุกของการล่วงละเมิดทางเพศที่ต้องเผชิญกับผู้หญิงในกองทัพสหรัฐฯ ได้กระตุ้นให้สภาคองเกรสออกกฎหมายปฏิรูประบบยุติธรรมทางทหารหลายครั้ง วัตถุประสงค์โดยรวมของการปฏิรูปเหล่านี้คือการลดอิทธิพลของสายการบังคับบัญชาในการจัดการกับคดีล่วงละเมิดทางเพศ จนถึงปัจจุบัน สล็อต การปฏิรูปทั้งหมดนี้มุ่งเป้าไปที่โอกาสต่างๆ ที่ผู้บังคับบัญชาต้องผ่อนปรนต่อผู้ใต้บังคับบัญชาที่ถูกกล่าวหาว่าก่ออาชญากรรมร้ายแรง

เมื่อวันที่ 28 เมษายน 2021 แต่วุฒิสมาชิก Kirsten Gillibrand ที่ได้นำความพยายามปฏิรูปกว้างแนะนำS.1520 ชื่อชั่วคราวคือ “พระราชบัญญัติการปรับปรุงความยุติธรรมทางทหารและการป้องกันที่เพิ่มขึ้น” S.1520 จะปรับโครงสร้างระบบยุติธรรมของทหารโดยพื้นฐานโดยการถอดผู้บัญชาการทั้งหมดออกจากการดำเนินคดีอาชญากรรมร้ายแรง ด้วยผู้สนับสนุนร่วม 63 คนจากทุกด้านของการแบ่งแยกพรรคพวก S.1520 เกือบจะกลายเป็นกฎหมายแล้ว

ดังที่ผู้อ่าน Articles of War ส่วนใหญ่ทราบดีอยู่แล้ว การตัดสินใจดำเนินคดีกับสมาชิกบริการของสหรัฐฯ อันเนื่องมาจากการละเมิดกฎหมายทางการทหาร (เช่น “ผู้มีอำนาจในการเรียกประชุม”) มักจะเป็นเหตุการณ์ที่เจ้าหน้าที่ระดับสูงของสมาชิกบริการเป็นผู้ออกคำสั่ง S.1520 จะยกเลิกระบบนั้น สำหรับอาชญากรรมร้ายแรงที่ระบุ—ซึ่งร่างกฎหมายฉบับปัจจุบันระบุและสะท้อนถึงอาชญากรรมที่UCMJ ครอบคลุมในมาตรา 60a(a)—ผู้บังคับบัญชาจะไม่ใช้อำนาจในการจัดประชุม แต่โดยสิ่งที่แถลงข่าวที่มาพร้อมกับร่างกฎหมายอธิบายว่าเป็น “อัยการทหารมืออาชีพที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี” ในทางกลับกัน อัยการทหารเหล่านี้จะทำงานไม่อยู่ในสายการบังคับบัญชา แต่ในหน่วยทหารที่เทียบเท่ากับสำนักงานอัยการพลเรือนของสหรัฐฯ หรือสำนักงานอัยการเขต

รายละเอียดที่ชัดเจนเกี่ยวกับวิธีการทำงานของระบบนี้ในทางปฏิบัติยังคงมีอยู่ในร่างกฎหมายฉบับปัจจุบัน อย่างไรก็ตาม ความแน่นอนอย่างหนึ่งที่สะท้อนให้เห็นในการแก้ไขร่างกฎหมายข้อ 22 ของ UCMJ ก็คือ เจ้าหน้าที่ สล็อตออนไลน์ “ไม่อาจเรียกประชุมศาลทหารภายใต้มาตรานี้ได้ หากเจ้าหน้าที่อยู่ในสายการบังคับบัญชาของผู้ต้องหาหรือเหยื่อ ”

ที่ Lawfareฉันโพสต์คำอธิบายโดยละเอียดเกี่ยวกับพื้นหลังของ S.1520 และสิ่งที่พยายามจะทำ ฉันยังเสนอข้อเสนอแนะบางประการว่าควรชี้แจงและแก้ไขร่างกฎหมายฉบับปัจจุบันอย่างไรเพื่อบรรเทาปัญหาทางกฎหมายที่ไม่ได้ตั้งใจ ประเด็นแรกที่ข้าพเจ้ากล่าวถึงโดยสังเขปคือความจำเป็นที่สมาชิกสภานิติบัญญัติต้องพิจารณาถึงวิธีการที่การถอดสายอำนาจอัยการเหนือการก่ออาชญากรรมร้ายแรงมีผลแตกต่างไปจากกรณีพิเศษของอาชญากรรมสงคราม ในที่นี้ ฉันอธิบายปัญหานั้นอย่างละเอียดยิ่งขึ้น และเสนอวิธีแก้ปัญหาสองสามข้อเพื่อให้ฝ่ายนิติบัญญัติพิจารณาในขณะที่พวกเขาสรุปข้อความในร่างกฎหมายให้เสร็จสิ้นในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า

ไม่ถูกดำเนินคดีในฐานะอาชญากรสงคราม

ความจำเป็นในการพิจารณาปัญหาเกิดขึ้นจากการที่สมาชิกบริการของสหรัฐฯ ที่ก่ออาชญากรรมสงครามมักไม่ถูกดำเนินคดีในฐานะอาชญากรสงคราม สมาชิกบริการที่ก่ออาชญากรรมสงครามมีความรับผิดทางทฤษฎีเช่นเดียวกับบุคคลอื่นที่จะถูกดำเนินคดีในศาลรัฐบาลกลางพลเรือนภายใต้พระราชบัญญัติอาชญากรรมสงคราม แต่ไม่มีตัวอย่างของการดำเนินคดีดังกล่าวที่เกิดขึ้นในศตวรรษที่สี่ของพระราชบัญญัติอาชญากรรมสงครามในหนังสือ ในทางตรงกันข้าม ตามที่คู่มือกฎหมายสงครามของ DOD กล่าวไว้อย่างกระชับ “วิธีการหลักสำหรับสหรัฐอเมริกาในการลงโทษสมาชิกของกองทัพสหรัฐสำหรับการละเมิดกฎหมายสงครามคือการผ่านประมวลกฎหมายยุติธรรมของทหาร”

แต่นอกเหนือจากมาตรา 21และมาตราเขตอำนาจศาลของกฎหมายสงครามในมาตรา 18ซึ่งดูเหมือนจะไม่เคยถูกใช้เพื่อดำเนินคดีกับสมาชิกบริการตั้งแต่การออกกฎหมายของ UCMJ—ไม่มีบทลงโทษใดของ UCMJ ที่ให้เขตอำนาจเหนือ "อาชญากรรมสงคราม" เช่นนี้ นโยบายของอเมริกากลับเป็นการดำเนินคดีกับสมาชิกบริการของสหรัฐฯ ที่ละเมิดกฎหมายว่าด้วยสงครามภายใต้บทลงโทษที่ใช้บังคับโดยทั่วไปของ UCMJ ซึ่งกำหนดความผิดทางอาญาต่อการดำเนินการตามกฎหมายว่าด้วยสงคราม

ดังนั้น เมื่อ LT William Calley ถูกดำเนินคดีในข้อหาสังหารหมู่ที่ My Lai เขาไม่ได้ถูกดำเนินคดีกับอาชญากรรมสงครามที่เขาต้องเผชิญตามสมมุติฐานที่ศาลอาญาระหว่างประเทศ—เช่น การจงใจฆ่าผู้ได้รับความคุ้มครองหรือจงใจโจมตีพลเรือนเช่นนี้ เขาถูกดำเนินคดีในข้อหาฆาตกรรมภายใต้ UCMJ มาตรา 118และทำร้ายร่างกายภายใต้มาตรา 128 ในทำนองเดียวกัน เมื่อทหารสี่นายข่มขืนสาวอิรัก ฆ่าเธอและครอบครัว แล้วเผาศพในคดีที่เรียกว่า " ใจดำ " พวกเขาถูกศาลทหาร มิใช่อาชญากรสงคราม แต่เป็นคดีฆาตกรรม (มาตรา 118) , การข่มขืน (มาตรา 120) การลอบวางเพลิง (มาตรา 126) และการสะกดรอยตาม (มาตรา 130) รวมถึงอาชญากรรมอื่นๆ

ภายใต้ S.1520 อาชญากรรมทั้งหมดเหล่านี้ และอื่นๆ อีกมากมายซึ่งครอบคลุมการกระทำที่ห้ามโดยกฎแห่งสงคราม จะไม่อยู่ภายใต้อำนาจโดยตรงของผู้บัญชาการภาคสนามในการลงโทษอีกต่อไป อันที่จริง ตามที่เขียนไว้ในปัจจุบัน S.1520 ห้ามมิให้ผู้บัญชาการเรียกประชุมศาลทหารเพื่อลงโทษผู้ใต้บังคับบัญชาที่ถูกกล่าวหาอย่างน่าเชื่อถือว่ากระทำความผิดใดๆ เหล่านี้ แม้ว่าพฤติกรรมพื้นฐานจะก่อให้เกิดอาชญากรรมสงครามก็ตาม