มีคำกล่าวหรือภาษิต เรื่องการมองใบไม้เพียง 1 ใบ กับการมองต้นไม้ทั้งป่า ซึ่งให้ความหมายว่า ระดับการรับรู้ของคนเรานั้นมีตั้งแต่การเห็นใบไม้เยง 1 ใบก็ประเมินค่า หรือสถานการณ์แล้ว โดยที่ไม่ได้มองป่าทั้งป่าว่าเป็นเช่นไร

สังคมโลกโดยทั่วไป ระดับการรับรู้ของประชาชนจะให้ความสำคัญกับข่าวชาวบ้านและข่าวรายวัน และขยายขอบเขตว่าเป็นเรื่องใหญ่

โจรผู้ร้าย ฉกชิงวิ่งราว มีอยู่คู่สังคมโลกตลอดเวลา โดยที่ไม่เป็นข่าว เพราะมีข่าวอื่นที่ใหญ่กว่า หรือให้มูลค่าแก่สื่อมวลชนมากกว่า ระดับการนำเสนอข่าวของสื่อต่างๆก็จะยึดแนวทางว่า หาข่าวที่ใหญ่ที่สุด ข่าวระดับประเทศหากไม่มีก็จะหาข่าวรองลงมาเรื่อยๆจนถึงกระทั่ง สุนัขออกลูกหน้าเหมือนหมู มี 2 หัว 6 ขา อะไรทำนองนี้

ยุคนี้เป็นยุคที่ข้าวยากหมากแพง ก็เป็นธรรมดาที่อาจจะมีข่าวโจรผู้ร้ายมาก ถ้าแก้ปัญหาราคาสินค้าได้ แก้ปัญหาคนว่างงานได้ แก้ปัญหา ...... ได้ คดีต่างๆก็จะลดลงมา เหลือคดีอาชญากรรมทางเพศ เพราะเป็นเรื่องกิเลสตัณหาชั่ววูบ หรือตามสันดานของคน ถัดจากกนั้น พอชาวบ้านอยู่ดีมีสุข ก็จะเป็นข่าวการฉ้อโกงขนาดใหญ่ จนถึงข่าว กินบ้านกินเมือง ของคนโลภระดับใหญ่

ต่างๆเหล่านี้ ผมมองเป็นเรื่องธรรมดาของสังคมครับ ระดับปัญหาของสังคมสะท้อนภาพของสังคมในขณะนั้นๆ

ผมคงไม่ตอบหรอกครับว่า ขโมยจะหมดไปเมื่อไหร่ น้ำมันแพง เมื่อไหร่จะราคาถูกลง เหล่านี้เป็นเรื่องของเศรษฐกิจทุนนิยมระดับโลก ที่ถือเอาผลกำไร และผลประโยชน์เป็นตัวตั้ง สังคมโลกไม่ได้เผื่อความคิดที่มีเมตตาต่อกัน โลกของเราไม่ใช่โลกแห่งการแบ่งปัน เพราะอะไร เพราะคนส่วนหนึ่งถูก ออกแบบมาให้คิดผิด และคนประเภทนี้ก็ยังเพราะพันธุ์ต่อไปเรื่อยๆ โดยดูได้จาก การเลี้ยงดูลูก ตั้งแต่การหาที่เรียนให้ลูก ก็ต้องหาโรงเรียนดีๆ ราคาแพงๆ ยอมแม้กระทั่งจ่ายเงินใต้โต๊ะ เพื่อให้ลูกได้มี เพื่อนมีสังคมระดับชนชั้นสูง ต่างคนต่างตะเกียกตะกาย อยากยกระดับตนเองให้สูงขึ้น  .........

เรื่องเหล่านี้คุยได้เรื่อยๆเหมือนบ่นครับ ไม่รู้จบ ถือว่าวันนี้ เราคุยกัน บ่นปรับทุกข์กัน ก็แล้วกันครับ

ลองมองต้นไม้ทั้งป่าสิครับ อย่ามองใบไม้เพียงใบเดียว แล้วเราจะเห็นสิ่งต่างๆ ..... มันก็แค่นั้นเอง