มินามิมีความรู้ด้านกลไก แต่จริงๆ แล้วฟูมิโกะรู้วิธีหุงข้าว ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังทำเตาคามาโดะแบบดั้งเดิมทุกวันเพื่อเลี้ยงลูกทั้ง 6 คนของทั้งคู่ เพื่อซื้อเวลา มินามิใช้เงินกู้กับบ้านของครอบครัวเพื่อเป็นหลักประกัน ขณะที่ฟูมิโกะศึกษาหม้อหุงข้าวไฟฟ้าที่มีอยู่ในท้องตลาด โดยทั่วไป เมื่อน้ำในหม้อข้าวถูกดูดซับหรือระเหยออกไปจนหมด อุณหภูมิของภาชนะจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว (เนื่องจากอุณหภูมิของน้ำโดยทั่วไปจะไม่เกิน 100 ℃ แต่อุณหภูมิของข้าวสามารถทำได้อย่างแน่นอน) ส่วนผสมลับกลายเป็นสวิตช์โลหะคู่ที่ Yamada จัดหาให้โดย Toshiba ซึ่งจะทำให้หม้อหุงข้าวปิดโดยการงอเมื่ออุณหภูมิในหม้อเกิน 100 ℃ Fumiko ทดสอบต้นแบบอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เธอหุงข้าวบนหลังคา ตากแดด และข้างนอกในช่วงเช้าที่อากาศเย็น การรักษาหม้อไม่ให้ปล่อยความร้อนถือเป็นความท้าทาย จนกระทั่งยามาดะจำได้ว่าในรัฐฮอกไกโดซึ่งฤดูหนาวโหดร้าย หม้อปรุงอาหารมีฉนวนอย่างแน่นหนา ผลิตภัณฑ์ขั้นสุดท้ายประกอบด้วยหม้อหุงต้มสองใบ โดยหม้อหนึ่งอยู่ในอีกหม้อหนึ่ง หุ้มด้วยเหล็กสามชั้น ในที่สุด หม้อหุงข้าว อัตโนมัติของ Toshiba ก็พร้อมใช้งาน แกดเจ็ตมีราคาแพงซึ่งทำให้แม่บ้านลังเลที่จะซื้อ Macnaughtan เขียน แต่เมื่อยามาดะเดินทางบนถนนอีกครั้ง ได้สาธิตวิธีการที่หม้อหุงข้าวไม่เพียงแต่เตรียมข้าวเท่านั้น แต่ยังเตรียมทาคิโคมิโกฮัง ด้วย ซึ่งเป็นข้าวที่พิถีพิถันด้วยซอสถั่วเหลืองที่มักไหม้ พวกเขาติดงอมแงม ภายในปีนั้น โตชิบาผลิตหม้อหุงข้าวได้ 200,000 เครื่องทุกเดือน