โดย อ.วิโรจน์ กรดนิยมชัย
ตุลาคม 2560

          มิถุนายน 2536 วันเสาร์ที่เท่าไหร่ จำไม่ได้แล้ว เพราะไม่ได้จดบันทึกเอาไว้ และไม่เคยคิดว่าจะต้องมาทำบันทึกเหตุการณ์ของชีวิต ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ดีเลย ทุกคนควรทำบันทึกชีวิตของตนเองทุกวัน อย่างน้อยก็เป็นบันทึกช่วยจำเหตุการณ์ต่างๆในชีวิต เพื่อสามารถตรวจสอบย้อนกลับได้ว่า วันหนึ่งเหตุการณ์เหล่านี้จะเกิดซ้ำขึ้นมาอีก

          การเริ่มเป็น “อาจารย์สอนโหราศาสตร์ยูเรเนียน” หลายคนอาจจะมองเป็นเรื่องที่ใหญ่มาก สำหรับผมเป็นภารกิจที่ไม่เคยคิดมาก่อน แต่ด้วยความที่เป็นคนที่มีความจำดี จึงจดจำสิ่งต่างๆที่อาจารย์สอนมา 6 ปี และ “ก๊อปปี้วิธีการสอน” เพราะไม่มีหลักสูตรเตรียมเป็นครูโหราศาสตร์มาก่อนุ ผมจึงใช้วิธีโบราณ “สอนตามแบบที่เรียน” เมื่อเราเรียนมาแบบนี้ได้ เราก็เอามาสอนแบบนี้ แต่การสอนครั้งแรกนั้น จะให้สมบูรณ์แบบนั้น คงเป็นไปไม่ได้ เพราะประสพการณ์ที่ยังมีไม่มากนัก

          ห้องเรียนยูเรเนียน ที่สมาคมโหรแห่งประเทศไทย ในพระบรมราชินูปถัมภ์ เป็นห้องโถงกลางขนาดใหญ่ มีการทำที่กั้น แบ่งพื้นที่ Partition  เป็น 2 ส่วน พื้นที่ห้องเรียนมีนักเรียน 50 – 60 คน ใครเป็นใครบ้าง ผมไม่รู้จัก และก็ทำตัวแบบที่อาจารย์เคยทำ คือไม่ถามประวัติของนักเรียนแต่ละคน แค่รู้จักชื่อ ไว้เรียกขานกันก็พอ เพราะไม่เคยอยากรู้ว่า ใครเป็นใคร นักเรียนในชุดแรกนั้นเกือบ ครึ่งหนึ่งเป็นลูกศิษย์เก่าที่เคยเรียนที่โหราศาสตร์กรุงเทพ ที่เคยเรียนกับอาจารย์ ประยูร ในรุ่นสุดท้าย  และติดตามมาเรียนต่อหลังจากที่ผมสอนปิดคอร์สที่อาจารย์ประยูรสอนค้างไว้

          ในช่วง 6 ปีที่ผมสอนที่สมาคมโหรฯนั้น  ผมไม่รู้หรอกว่า การที่มาสอนต่อจากอาจารย์ประยูรนั้น จะเป็นที่สนใจของลูกศิษย์ของอาจารย์ประยูร และผู้ที่ติดตามอาจารย์ จึงมีคนมา  “แอบเรียน” เพื่อดูผมหลายคน กว่าผมจะรู้ตัวก็ ต่อเมื่อผมไปงานทำบุญครบรอบวันถึงแก่กรรมของอาจารย์ ก็จะมีหลายคนมาแนะนำตัวกับผม ผมก็รับทราบแบบ งงๆ

          นักเรียนในช่วงที่ผมสอน 6 แรก กับนักเรียนที่เรียนในสมัยนี้ จะได้ความรู้เกี่ยวกับเกร็ดความรู้ไม่เท่ากัน แต่สิ่งหนึ่งที่ทุกคนได้เท่ากันคือ ทฤษฎีพิ้นฐานต่างๆของหลักสูตรยูเรเนียน ที่อาจารย์สอนตอนที่ผมเรียน ผมก็นำมาถ่ายทอดตามที่เรียนมาอย่างถูกต้องครบถ้วนจนทุกวันนี้ นักเรียนหลายคนติดตามผมมาตั้งแต่วันที่ผมเริ่มสอน และเข้าเรียนซ้ำๆ ซ้ำๆ คนละหลายปี เหมือนที่ผมเรียนซ้ำๆกับอาจารย์ประยูร และทุกคนที่ติดตามเรียนกับผมนั้น มีน้ำใจกับผมอย่างมาก ในเรื่องการช่วยเหลือค่าใช้จ่ายเมื่อตอนที่ผมออกจากสมาคมโหรฯ และไปเช่าสถานที่เพื่อเปิดสอนเอง ทุกคนแบ่งหน้าที่กันช่วยซื้อ โต๊ะ เก้าอี้ พัดลม ตู้เย็น กระดานที่ใช้ และอื่นๆ เรียกว่า ผมไม่ต้องจ่ายค่าใช้จ่ายเรื่องวัสดุครุภัณฑ์ เลย แม้แต่บาทเดียว

          นี่คือ คุณูปการของการเรียนโหราศาสตร์ยูเรเนียนที่ผมได้รับอย่างเป็นรูปธรรม และผมซึ้งใจมากที่ ลูกศิษย์ทุกคนช่วยเหลือผมด้วยความเต็มใจ โดยที่ผมไม่ต้องเอยปากใดๆเลย จนถึงทุกวันนี้พวกเราก็ยังมีการนัดพบ พูดคุยกัน รับประทานอาหารด้วยกัน ตามความสะดวกหลายคนก็ยังแวะเวียนมาร่วมชั้นเรียนกับนักเรียนในรุ่นปัจจุบัน  เพราะ อดีต ปัจจุบัน และอนาคต ล้วนสิ่งเดียวกัน นักเรียนรุ่นแรกๆ จนถึงรุ่นปัจจุบัน จึงมีโอกาสพบปะกันเสมอเป็นสายสัมพันธ์ที่เชื่อมต่อกันโดยไม่ขาดตอน และคงเป็นเช่นนี้ไปจนกว่าจะชีวิตของผมจะเดินทางไปถึงราศีมีน